110. මම "ටු" යන්න යට

අනූවේ දශකයෙ මුල් කාලෙ නැත්නම් අසූවේ දශකයෙ අග බාගයේ මම දන්න මල්ලි කෙනෙක් ගැන පොඩි කතාවක්. මෙ මල්ලිගෙ නම සම්පත් ඒ කාලෙ නම් වයස අවුරුදු 13-14ක ගැටයා දැන් මේකතාව කියෙව්වොතින් මිනිහට ලැජ්ජත් හිතෙයිද මන්දා. 

කියවන ඔය ගොල්ලො දන්නවා ඇතිනෙ මගේ පදිංචිය පානදුරේ කියලා. ඔය කියන සම්පත් මල්ලි උන්නෙ අපේ ගෙවල් වලට නුදුරු මාවතක. පාසැල් ගියෙ පානදුරේමයි. 


ඒකාලේ පානදුරෙයි කොළඹයි අතරෙ දැන් වගේ කිට්ටු සම්බන්ධතාවයක් ඒ කියන්නෙ විනාඩි පහෙන් පහට බස් පහසුකම් වගේ ප්‍රවාහන පහසුකම් තිබුනේ නෑ උපරිම උනොත් පැය භාගයකට එක බස් එකක් වගේ තමයි. මාර්ග අංක 100 පිටකොටුව පානදුරත් මාර්ග අංක 111 පුරහල පානදුරත් තමයි තිබුනෙ. පුරහලනම් තිබුනෙ ලංගම බස් පමනයි.

ඔය අවුරුදු 13-14 කාලෙ වෙනකොට ටිකක් ගෙදරින් දෙන අවවාද රුස්සන්නෙ නෑනේ. ඒ කාලෙට පේන්නේ ගෙදරින් කියන දෙවල්වල වැරදිමනේ. ඉතින් ඔන්න ඔයදෙම තමා සම්පත් මල්ලිටත් උනේ. ගෙදරින් දෙන අවවාද නුරුස්සන්නට උනා. සම්පත් මල්ලිත් ඔය පොඩි පොඩි වැරදි වැඩ නොකලාම නෙමෙයි. පාසැල් කට්ටි පැනීම් වගෙ සුලු සුලු වැරදි වැඩ කලා.

ඔන්න දවසක්දා ගෙදරින් ටිකක් දරදඬු ආකාරයකට බැනවැදිලා. හිතෙ අමාරුව වැඩිකමටම තමන්ගෙ කාමරය ඇතුලින් අගුලු දාලා තමන්ගෙ ඇඳුම් කැඩුම් ටික බෑග් එකකට දාගෙන උදේ පාන්දරම ජනේලයෙන්ම එලියට බැහැලා පාර පැත්තට ඇවිල්ලා.

පැය කීපයකට පස්සෙ තමයි ගෙදර අය සම්පත් මල්ලිව හොයලා තියෙන්නෙ. අනේ ගෙදර අය හතර අතෙ මෙයාව හොයනවා. අඩුගානෙ ලියුමක් ලියල තියලා වරෙන්. ඒත් නෑ. ගෙදර අයට හරි ප්‍රශ්නයක් මෙයා කොහෙද ගියේ කියලා. මුලු පානදුරෙම පීර පීර සම්පත් මල්ලිව හොයනවා. යයි කියලා හිතෙන හැමතැනකම හොයනවා. නැන්දලාගෙ ගෙදර ලොකු මාමලගෙ ගෙදර පොඩි අක්කලගෙ ගෙදර ඔය වගෙ දන්න දන්න හැමතැනකම හොයනවා ඔහෙ නෑ

හවස 6ට විතර සම්පත් මල්ලිලගෙ ගෙදරකට යාබද ගෙදරකට දුරකතන ඇමතුමක් ඇවිත්. අනිත් පැත්තෙන් කතාකරලා තියෙන්නෙ සම්පත් මල්ලි . 
"අනෙ පුලුවන්නම් ඇවිත් මාව එක්කගෙන යන්න මට මෙතනින් එහාට යන්න දන්නෙ නෑ මම ඉන්නෙ කොළඹ කොටුවෙ ටු යන්න යට ".