පලිගැනීම් හා දේශපාලනය ගැන මගේ අත්දැකීම

සීතල කැනඩාවට ආවට පස්සෙ පෙට්ටගම තිබුනද නැද්ද කියලා බලන්න වෙලාවක් හම්බ උනෙ නෑ. හැබැයි මූනු පොතෙ නම් හුඟක් වෙලාවට සැරි සරන්න වෙලාව තිබුනා. ඒ ජංගම දුරකතනයට පිං සිද්දවෙන්න. යාන්තම්  වෙලාවක් හදාගත්තත්, හැම තැනකම ජනාධිපතිවරන උනුසුම නිසා ලියන්න කියන්න හැමදේටම මාතෘකාව වෙන්නේ ඕක.

 ඕකෙ ඉතින් මම කියලා මොනවා ලියන්නයැ. මට දෙශපාලනය ගැන කතාකරන්න කිසිම උවමනාවක් නෑ. ඒ උනාට මේ කතන්දරය ලියන්න මීට වඩා හොඳ කාලයක් එන්නෙත් නෑ. හැබැයි මෙක කියවලා ඉවරවෙලා ලොකු ජෝන් ශ්‍රිලංකා කාරයා කියන හැන්දෙන් මට බෙදාගෙනම යන්න එපා. මොකද මට ඔය ශ්‍රිලංකාවෙ දෙශපාලනය කියන එක එපාම වෙලා තියෙන්නේ. ඒකට හේතුව අපේ රටේ දේශපාලනය කරන උන්දැලා ලඟ ලජ්ජා බය කියන එක ගැවිලාවත් නැතිකම. නැත්නම් ප්‍රතිපත්තියන් නැතිකම. දෙශපාලුවොනම් එහාට පැනලා මෙහාට පැනලා තානාන්තරයක් නැත්නම් කුට්ටියක් කඩාගෙන උන්ගෙ හත්මුතු පරම්පරාවම ගොඩ දාගනි. උන්ගෙ පස්සේ උන්ට ආවඩාගෙන යන උන්ටවෙන්නේ අන්තිමේදි ඇටිකෙහෙල් කාපු රිලවුන්ට උනදේ. 


මම කලින්ම ඉල්ලා සිටින්නෙ, මේ ලිපියට මාහට ඔබගේ දේශපාලන මතයනම් කිසිසේත්ම අදාල වන්නේ නෑ. ඒ වාගේම මගේ දේශපාලන මතය නැත්නම් මගේ කැමැත්තත්, ඔබට අදාල දෙයක් නොකරගන්නා ලෙස. 

 මට මතක ඉස්සර කාලේ, ඡන්දය දවසට රෑ නිදිමරාගෙන තාත්තා දිනපතා පත්තරයෙන් දෙන ඡන්ද ලකුනු පත්‍රිකාව පුරවන්නට පටන්ගන්නේ ගමටම ඇහෙන්න රෙඩියෝව දමාගෙනය. 

"චික් ඒක පරාදයි ".

 තවත් පැයක් හමාරක් යනතුරු නිදිමරාගෙන නිවසේ එහාට මෙහාට යමින් ගමටම ඇහෙන්න දමාතිබූ රේඩියෝව තමාට පමනක් ඇහෙන මට්ටමට දමාගෙන ඒත් තවමත් ඡන්ද සලකුනු පත්‍රිකාව සටහන් තබන්නේ තමන්ට වාසි ලැබූ කොට්ටාසවලට රතු පාට සලකුනු තබමිනි. ඔහු ඡන්ද ප්‍රථිපල සම්පූර්නයෙන්ම ප්‍රකාශකර අවසන් වනතුරු සලකුනු පත්‍රිකාව පුරවන්නේ අම්මාගේ බැනුම්ද නොතකාය. 

"නිදියගන්නෙ නැද්ද මනුස්සයො ? හෙට පත්තරේ ඔය සේරම විස්තර ඇතුව දානවනේ "

  77 තාත්තාගේ පක්ශය අන්ත පරාජයක් ලැබූ බව මම හැඟිමකින් තොරවම දැනුනේ ඡන්දෙන් පසුව අපේ තාත්තා සමග සිටි පිරිස අඩුවීමෙනි. 1982 කලගෙඩි ලාම්පු සෙල්ලමනම් මට කලින් එකට වඩා හොඳට මතකය. 

එවකට අපේ තාත්තා රජයට සම්බන්ද ආයතනයක සේවය කරමින් සිටි සමයකි. අපේ තාත්තා ඒ වනවිට ඉතාම තද ශ්‍රීලංකා කාරයෙකි. ඒත් තමන් ගරු කරන පක්ශය ගැන හැඟුම්බර පුද්ගලයෙකුවූවා විනා දේශපාලනය හදාරා දෙශපාලනය තුලින් ලාබ ලැබූ පුද්ගලයෙකු නම් නොවීය. 

1982 කලගෙඩි ලාම්පු මැතිවරනය නොහොත් ජනමත විමසුමේදී ඡන්දයදා තම කාර්යාලයේ පැත්තකට දමා තිබූ සිරිමාවො බණ්ඩාරනායකගේ මැතිණියගේ ඡායාරූපය ගෙන දූවිලි පිසදමා මේසය මතින් ගෙන තබා තිබුනේ ඊට පසුදා ප්‍රතිපල නිකුත්වීමෙන් පසුදා නැවත තම කාර්‍යාලයේ එම ඡායාරූපය ගසනා බවට තම සහෝදර සේවකයන් සමග පාරම් බාමිනි. 

ඡන්දය අවසන් විය අපේ තාත්තාගේ පිල එවරද පරාජයවී තිබුනි. සිරිමාවෝ මැතිණියගේ පින්තූරය නැවත ගසන්නට පාරම් බෑ ඔහුට පසුදා රැකියාවට යාම සඳහා දිරියක් තිබුනා යැයි මම නොසිතමි. 
එය ඡන්දයට පසුදා මූනුපොතට ගොඩ නොවැදී සිටිනවා වැනි සරල කටයුත්තක් නොවන බවනම් මට දැන් හැඟෙයි. 

කෙසේ හො තාත්තා පසුදා රැකියාවට ගොස් නොතිබුනි. විදුලි පනිවිඩයකින් තමන් අසනීප බව දන්වා තිබුනත්,
 ඊට දිනකට පසු රැකියාවට යනවිට තමාගේ මේසය මත ඔහු පිසදා තිබූ සිරිමාවෝ මැතිනියගේ ඡායාරූපය වෙනුවට ලියුමක් තබා තිබුනි .

ඒ ඔහුගේ වැඩ තහනම් කල ලිපියයි. හේතුව ලෙස දන්වා තිබුනේ නොදන්වා සේවයට නොපැමිනීම. ඉන් වසර 12ක් යනතුරු අපේ තාත්තාට රැකියාව තිබුනෙ නැත. 1994 දී නැවත රැකියාව ලැබුනත් වන්දි ලැබුනේ නැත. රැකියාව ලැබුනෙත් ආන්ඩු මාරුවූ නිසා නොව නීතියට අනුවය. 
දෙශපාලනයෙන් ඔහු ලබාගත් දෙයක් මා දන්න තරමින් නැත. මහාමර්ග ඇමති අපේ නිවසට පැමින පොකට් මීටින් පවා තබා ගියත් අඩුම තරමින් අපේ නිවස ඉදිරිපිටින් යන පාරවත් තාර දමා ගැනීමට තාත්තා උනන්දු නොවූයේ දෙශපාලනයෙන් වාසි ලබා ගැනීම්ට අකමැති නිසාය. අඩුම තරමින් මගේ සහෝදරයාගේ පුතාට පාසලක් නැතිව මාස 4ක් නිවසට වී සිටි අතර දෙශපාලනය හරහා එය ලබාදීමට ඔහු ගෙන් කිසිම ඉඩක් නොලැබුනි. ඒත් දැන් දැන් හිස ඔසවාගෙන එන තාත්තාගේ දෙශපාලන මතයට විරුද්ධ මතධාරී දෙශපාලකයෙකුගේ බත් බැලයෙකුගෙන් පහර කා රෝහල් ගතවීමට පවා සිදුවූබව මට අසන්නට ලැබුනේ මා දිවයිනින් පිටත් වූ පසුවය. (මෙය දෙශපාලකයාගේ වරදක් නොව ඔහුගේ බත් බැලයාගේ ක්‍රියාවක් බව සලකන්න )