නින්ද පාර්සලය හා බෝම්බය

මීට කලින් ලිපියෙ (කාලය ගතවීම ..)කාල කලමනාකරණ කතවෙ කොමෙන්ටුවකදි මම් කියුවා මීලග කතාව ගැන ඉඟියක් මතක නැත්නම් පහුගිය කතාවෙ කොමෙන්ට් ටික බලන්න. නැත්නම් ඒවා නොබලා මෙ කතාව කියවන්න. මේ කතාව නම් අවුරුදු ගානක් පරන එකක් නෙමෙයි . ඒත් මීට අවුරුදු පහකට විතර උඩදි උනු කතාවක්.
  මගෙ ප්‍රියතම විනෝදාංශය තමයි නිදා ගැනීම බස් එකක් හිටගෙන ගියත් ඉඳගෙන ගියත් කාටවත් කරදරයක් නැතිව නිදාගැනීමෙ හැකියාවක් මාසතුව තියනවා . හැබැයි කවුරුහරි කතාවට සෙට් වෙනවානම් සෙට් වෙන එකාට අවුරුදු ගානකට ඇතිවෙන්න කතාකරකර යන්න හැකියාවකුත් මට තියනවා. ඉතින් වාහනයකට ගෙඩවූ සැනින්ම මම කරන්නෙ කතාකරන්න කවුරුන් හො සිටිනවා දැයි සොයා බැලීම. එසේ කවුරුන් හො නැත්නම් විකල්ප ක්‍රියාමාර්ගයවන නිදාගැනීමට හිත යොමු කරනවා. …


  දිනය නම් මතක නෑ වේලාව උදෑසන පාසැල් යන වේලාව. ස්තානය කොට්ටාවෙ සිට ගල්කිස්සට එන 255 බස් එක. හප්පේ සෙනග. ඉස්කෝලෙ යන පොඩිඋන් වැඩට යන ඈයො තෙරපිලා. පිලියන්දලින් තමයි මම නැග්ගෙ. කොහොම හරි මමත් හිටගෙන එක අතක් උඩ අනික් අත .... මට තෙරුමක් නෑ එක කොහෙද කියලා මොකද හිරිවැටිල වගෙ ඒ තරමට තෙරපුම . සුවාරිපොළ පහුවෙනකොට යන්තම් මගෙ අර හිරි වැටිලා තිබුන අත තිබුන තැන කෙනා බැස්සා ඒ හන්දා යන්තම් වාඩි වෙන්න ඉඩක් ලැබුනා. ලොකුම අමාරුව උනෙ කකුල් දෙක එක තැනකට ගන්න එක. කොහොම හරි වාඩිඋනා. ආයෙත් මතක්කරන්න උවමනා නෑනෙ මගෙ විනෝදාංශය ගැන . ඔන්න දැන් මම නිදි. …
  
 "මහත්තයා බහින්න බහින්න බෝම්බයක් බෝම්බයක් !" කවුදෝ කෑගහනවා ඇහුනා. බෝම්බ කියන්නෙ මම මෙ කතාවට යොදාගත්ත කාලයෙ වැඩියෙන්ම කතාකරන මතෘකාව. කෝච්චිවල බස්වල කුනු ගොඩවල්වල ඔය කීව නොකීව හැම තැනකම කොයි මොහොතෙ හෝ පුපුරායාමට හැකියාවක් තිබුන දෙයක්. ඉතින් බොම්බයක් කීවම කවුද බය නොවෙන්නෙ . ඒ වෙනකොටත් මෝල්පෙ පාලම ලඟ වාහන පරික්ෂා කරන ස්ථානයෙ බස්රථය නවත්වලා. මා හැර හියලු දෙනාම උන්නෙ බසයෙන් බැහැලා මමත් ඉතින් මගෙ විනෝදාංශයෙන් මිදිලා බස් එකෙ රැක් එක උඩ තිබුන මගෙ බැග් එක අරගෙන බස් එකෙන් බැස්සා මෙන්න යකඩො මම බහිනකොට හැම එකාම මගෙ දිහා බලනවා ආයෙත් සැරයක් මගෙ අතෙ තියන බෑග් එක දිහා බලනවා
  
   කට්ටිය මම නිදි අතරෙ රැක් එක උඩ තිබුන මගෙ බෑග් එකට අයිතිකාරයෙක්ව හොයලා . අයිතිකාරය පැත්තක නිදියන් ඉන්නකොට කවුද ඕවට අයිතිය කියාපාන්නෙ. ඊට පස්සෙ තමයි පොලෝසියෙ රැකවරනය හොයලා තියෙන්නෙ …


ප.ලි. මෙ කතාව මතක් කරදුන් SLIIT එකෙ හේෂාන් සහෝදරයාට ස්තුති කරනවා