117.දෙසවන සදා රැදුන සොඳුරු මිතුරෙකු වෙනුවෙන් ..

මේ අසූව දශකයේ අග බාගය. කෙටි නිවේදනයක් රැගෙන  ශිෂ්‍ය නායකයෙක් පන්තියෙන් පන්තියට ගියේ පසුදින පැවැත්වෙන ආධුනික නිවේදකයන් තෝරන සම්මුඛ පරික්ශනයට ජාතික රූපවාහිනියේ ප්‍රවීන නිවේදිකා සුමනා නෙල්ලම්පිටිය මහත්මිය පාසැලට පැමිනෙන අතර ඒයට කැමති සිසුන් සූදානම් වී පැමිනෙන ලෙස දන්වමිනි.




එදා ගෙදර ගොස් පුවත්පත් වල පුවත් කියව කියවා පසු දින පැවැත්වෙන නිවේදක සම්මුඛ පරීක්ශනයට සූදානම් වූවා මට තාම මතකය. මාමෙන්ම මෙම කටහඬ පරීක්ශනයට අපේ වයසේ පසුවු බොහෝ අය ඉදිරිපත් වුනේ රූපවාහිනියේ කෙසේවෙතත් ගුවන් විදුලි මාධ්‍යයේ හෝ නිවේදකයෙකු වීම සිහිනයක් වු බැවිනි.

එම නිවේදක සිහිනය එදා ජයගත්තේ කෙට්ටු සුදු උස කොලු ගැටයෙකි. ඔහු නමින් සුරේශ් වික්‍රමසිංහය. එදා පටන් අප පාසලේ බොහෝ උත්සව වල නිවේදන කටයුතු කලේ ඔහුය.
ඒ හඬේ තිබූ පැහැදිලි බව මට තාමත් පාසැලේ ලවුඩ්ස්පීකරයෙන් ඇසෙනවා සේ හිත ඇතුලින් ඇසේ.

නිල්පාටින් කවකර  සිටින්නේ සුරෙශ් වික්‍රමසිංහ නම්  ඔහුය. වම් පස කෙලවරේ වාඩිවී සිටින්නේ ලොකු ජෝන් වන මමය. 
(මේ ඡායාරූපය (1986වසරේදී ගන්නා ලද්දකි )  

අද මා ලියන්නට ගිය කතාව පසකට දමා මේ සටහන තැබුවේ මීට අවුරුදු 3කට පෙර එනම් 2009 සැප්තැම්බර් 9 වනදා අපෙන් සමුගත් සුරෙශ් වික්‍රමසිංහ නම් වු මිතුරා සිහිවූ බැවිනි.
ඔහු පිලිබඳව මා නොකියුවාට මුලු රටම ඔහු හදුනාගෙන බව නොරහසකි. පහත වීඩියොව ඒ පිලිබඳව සාක්ෂියකි.

මෙහි සඳහන් දින වකවානු මගේ මතකයේ රැඳුන සටහන්ය එහි යම් කිසි අඩුපාඩු තිබෙන්නට පුලුවන.මට අමතක වූ යමක් වේනම් මතක් කරදෙන්නෙ නම් මැනවි.