ව්‍යාග්‍රා කාලක් ඇති.

තම වයසක සීයා මහලු නිවාසේ උන්නු කතාව කියවන ඔබට මතකනේ. අමතකනම් ව්‍යාග්‍රා සහ හොට් චොකලට් කතාව මෙතනින් බලන්න. හුඟ දවසකින් පොස්ටුවක් දාන්නත් නොහැකි උනේ වැඩ අධිකවීම හන්දම නෙමෙයි. කම්මැලි කම හන්දා. කොහොම හරි බාගෙට අමුනලා තිබුන කතාවක් මෙන්න මෙහම ඉවර කරගන්න පුලුවන් උනේ අර මම කලින් කියපු කම්මැලි කම හන්දා.

… මේ කතාව ලංකාවේ අපට ටිකක් නුපුරුදු වෙන්න පුලුවන්. ඒත් එහෙම කියන්නත් අමාරුයි. මගේ ජීවන වටපිටාව වගේ නෙමෙයිනේ ලංකාවේ අනිත් ප්‍රදේශ. නාගරික සමාජයේනම් හැංගි හොරා හෝ නැතිව උත්තෙජන පාවිච්චිය සිදුවෙනවා. මේකතාව උත්තෙජන සම්බන්ද කතාවක්.

…
… දැනට අවුරුදු 80 ගානක් ආයුවලඳපු සීයාකෙනෙක් දවසක් ඔසු හලකට ගොඩවුනාලු.
හිමිහිට හිමිහිට ඔසුහලේ තරුණ සේවකයා ළඟට ගිහින් එයාගේ ඉල්ලීම වුන ව්‍යාග්‍රා පෙති හතක් ඉල්ලුවලු.
…
…"සීයට දවස් හතට වෙන්න ඇති නේද පෙති හතක් ඉල්ලුවේ"
…
සේවකයා හිනාව යටපත් කරගනිමින් ඇහුවලු.

…"ඔව් ළමයො මේ හත මේ සතියට තමයි."
…
" ඔයාට බැරිද මේ පෙති හත ඒක පෙත්තක් හතරට කඩලා දෙන්න"
…
"මට එක පාරකට ඕන කරන්නේ පෙත්තකින් කාලයි" 

සීයා බොහොම බැගෑපත් සිහින් හඩින් කියුවා
…
…"ඒ උනාට පෙති කාලකින් සීයට තත්පර තිහක උත්තෙජනයක් වත් ගන්න බෑ " ඒ සේවකයා
…
…"ඒකට කමක් නෑ කොලුවො මට ඕක ඕන චූ කරනකොට මගේ කකුල් දෙක තෙමෙන එක නවත්ත ගන්න විතරයි "









…ප.ලි :  …දන්න කට්ටිය ඉන්නවනම් සමාවෙන්න ඔනේ