ගුරු දෙගුරු රැස්වීමක්

ලිපියක් ලියන්න නොසිතූ මොහොතක පොඩි කෙල්ලගේ මුවින් පිටවූ වදන් කීපයක් නිසා ඇතිවූ සිතුවිල්ලක් අද සටහන ලෙස ඉදිරිපත්කරන්නට සිතුනි. 

පහුගිය ජනවාරියේ මගේ පොඩි එකී ඉස්කෝල ගියාකියලා මේ පෙට්ටගම කියවන අය නොදන්නවා කියලා මම හිතන්නෙ නෑ. ඒ ගැන මම ලියපු සටහන මෙතනින් ගිහින් බලන්න ඉතින් පලවෙනි පාසැල් වාරේ නිවාඩුව පහුගිය සිංහල අවුරුදු සමයේ සතුටින් ගතකල මේ කෙල්ල දෙවන පාසැල් නිවාඩුව නැත්නම් අගෝස්තු පාසැල් සමයට සූදානම් වෙනවා.

පහුගිය සතියෙ දවසක චූටි එකීගේ ගුරු දෙගුරු පොතේ ගුරුතුමිය විසින් සටහනක් දාලා තිබුනා අගෝස්තු 1වනදා ගුරු දෙගුරු රැස්වීමට පැමිනෙන්න කියලා. 
පහුගිය මාස කීපයෙත් වරින් වර ගුරු දෙගුරු රැස්වීම් කීපයක් තිබුනා. ඒ සියල්ලටම ගියේ මම. ඔය රැස්වීම් වලට හුඟක් වෙලාවට යන්නෙ අම්මලා. මමත් ඉතින් වැඩි කැමැත්තකින් යන්නේ ඒකනේ අම්මලා අතරේ එක්කෙනෙක් නැත්නම් දෙන්නෙක් තාත්තලා ඉන්නකොට කැපීපේනවනේ. 

ඒත් පහුගිය ගුරු දෙගුරු පොත දුන් හැටියෙ මගේ පොඩි එකී කියුවනේ මෙන්න මෙහෙම කතාවක්,
…

…"මේක හොඳට අහගන්න මීට පස්සේ ඉස්කෝලේ රැස්වීම් වලට එනකොට හොඳට ලස්සනට සාරියක් ඇඳලා කොන්ඩේ පිරිසිදුව පීරලා ඉස්කෝලෙට සුදුසු විදියට එන්න ඕනේ "
…
…"අයියෝ තාත්තෙ මේ පාර ඔයාට එන්න වෙන්නෙ නෑ ඔයාට සාරි අදින්න බැනේ ?"
…
…මට හිනා ගියත් ඒ හිනාව යටපත් උනේ පාසලේ ගුරු දෙගුරු හමුවට එන අම්මලාව සිහිවෙලා. 
සමහරු එන්නේ තම සිරුරම අනාවරනය වන ඇඳුම් ඇඳගෙන. තව සමහරු ඒ අයට ලස්සනයි කියලා හිතෙන ඒත් සමාජය දරුවන් සමග එකට සිටිනවිට පිලිකුලින් බලන ඇඳුම් ඇඳගෙන එන්නේ. 
මේ අය දකින විට මට හිතෙන්නේ මේ අය ගෙදරින් එන්නේ ස්වාමි පුරුශයා ගෙදරින් පිටවූවාට පසුව දැයි සැකයකි. පාසැලේදී කැපීපෙනෙන්නට විච්චූරන ඇඳුම් අදින අම්මලා තම දරුවන්ට සුදුසු ඇඳුම් අනගතයේ සොයා දෙන්නේ කෙසේදැයි මට කුකුසකි. 
දෙමාපියන්ගේ අඩිපාරේ යන දරුවන් අනාගතයේ කෙලෙස පාරේ තොටෙ ගමන් කරයිදැයි සිහි වනවිට ඇතිවන්නේ ශෝකයකි. 


  ප.ලි මට දුක මේපාර මට යන්න වෙන්නෙ නැති එකට