පමා නොවී එමි අකුරට..

හැමදාම ලියන කතාවගෙ අද කතාවත් මඩ ගොඩකින් ගොඩදාගත් එකක්. විශේෂත්වය නම් මෙ මඩ වෙන එකෙකුගෙ නෙමෙයි. කතාව ලියන ලොකු ජෝන් වන මගෙ ම එකක් වෙච්චි. මෙකත් වත්මනෙ කතාවක් නොව 90 ගනන්වල මුල් කාලයෙ කතාවක්


 මම පදිංචි වෙලා උන්නෙ පානදුරෙ. පාසැල් ගියෙ කොළඹ. පාසැල් බස්‍ රථයෙන් තමා පාසැලට ගියෙ. ඒකාලෙ එක එක පාසැලට වෙන වෙනම බස් රථ CTB එකෙන් දාලා තිබුනෙ. පානදුරෙ CTB බස් නැවතුමෙන් පටන් ගන්න බස් එක අල්ල ගන්න උදෙම එතනට යනවා. එතන රස කතා බොහොමයි. ඒවා පස්සෙ වෙලාවල ඉඩ ලැබුන විදියට බ්ලොග් පොස්ට් හරහා ඉදිරිපත් කරන්නම්.



මට  මතක විදියට ඒකාලෙ අපි උදෑසන 6ට පානදුරෙන් බස් රථය පිටත් උනාම. ඉස්කෝලෙට බස් එක එනකොට 8 පහුවෙනවා. ඒතරමටම පාරෙ ට්‍රැෆික්. වෙන මොකවත් හන්දා නෙමෙයි දෙහිවල පාර මට මතක දා ඉදන් හදනවා. දැන් ඔය ගුවන් පාලම මාස 4න් හැදුවට මම ඉස්කෝලෙ ගිය මුලු ජීවිතකාලෙම මට මතක විදියට දෙහිවල ගල්කීස්ස පාර හදනවා. අපිට පැයෙන් පානදුරෙ ඉඳන් කොළඹ එන්නනම් රෑ දහය පහුවෙන්නම ඕනෙ.ඒ තරමටම පාර ඇහිරිලා.


 මට කියන්න ඕන වුනෙ පාරෙ අවුල නෙමෙයි. පාසැල් බස්‍ රථය පාසලට එන්න යන වෙලාව ගැන. හැමදාම 8 පහුවෙනවා. ඒ කියන්නෙ පළමු කාල පරිච්චෙදය පහු උනාම තමා අපි පාසැලට එන්නේ. අපිට තව පරක්කු වෙන තැනක් තමා හන්දියෙ තෝසෙ කඩෙ. එතනින් තෝසෙ එකක් නොකෑවොත් ඉතින් දවසම නිකන් හිස් වගෙ. ඒ හන්දා එතනත් විනාඩි 15ක් විතර ඉඳලා තමා පාසැලට එන්නෙ. ඔය වගෙ හෙතු හන්දා අනිවාර්‍යයෙන්ම පානදුරෙ ඉඳන් යන අපි දෙවන පරිච්චෙදයෙ ඉඳලා තමා වැඩ පටන් ගන්නෙ.


ඔන්න ඔය කාලෙ තමා අපෙ පාසලට අලුත් විදුහල්පතිවරයෙක් පත්වෙලා ආවෙ. සුදූවුනු උඩුරැවුලක් කාටත් නොතෙරෙන්න කලු කරපු ටිකක් කොට මහත කෙනෙක් තමා අලුත් විදුහල්පති. ආදරෙට අපි කියුවෙ මෝසා කියලා. ඒ නම අපි දාපු එකක් නෙමෙයි එතුමා කලින් හිටපු පාසලෙ ගෝලයෝ දාපු නමක්. ඒනම දාන්න හෙතුවෙලා තිබුනෙ ඒ කාලෙ රූපවාහිනියෙ ප්‍රචාරය වුනු ටෙලි නාට්‍යක චරිතයක්. ඒ චරිතය රගපෑවෙ බුද්ධි වික්‍රම …මහතා. හැබැයි අපේ විදුහල්පතිතුමා බුද්ධි වික්‍රම මහත්මයාට වඩා කොටයි මහතයි. දැන් අපෙ විදුහල්පති තුමා ගැන චිත්ත රූපයක් මවාගන්න හැකි යැයි සිතනවා. 

එදත් සුපුරුදු පරිදි අපි අපේ වෙලාවට පාසැලට ආවා. මෙන්න එදා පාසැල ඉදිරිපිට සෙරම පරක්කුවෙලා ආපු ළමයි පෝලිමට හිටගෙන ඉන්නවා. අපිත් ඉතින් පිට එවුන්යෑ මාත් හිට ගත්තා පිටිපස්සෙන්ම. ටික වෙලාවකින් අර මම කලින් කියපු කොට මහත අපෙ අලුත් විදුහල්පතිතුමා අත් දෙක පිටිපස්සට බැඳගෙන පැද්දි පැද්දි අපි හිටගෙන ඉන්න පෝලිම් පෙරට්ටුව පරික්ශා කරනවා.

ඔන්න දැන් මා ගාව. මාව පහුකරගෙන ගිහිල්ලා ආයෙත් මං දිහා බැලුවා උඩ ඉඳන් පහලට,
"මෙහට වරෙන් "

"ඇයි සර් ?"

"තො දන්නවද ඇයි මම කතාකතා කලේ කියලා? " 

"ඔහ් ඔව් සර් " 

"කියපිය ඇයි ?" 

"මගෙ කොන්ඩෙ වැඩියි නෙද ?" 

මට කියන්න ලැබුනෙ එච්චරයි. චටාස් පටාස් මගෙ ඔලුවටයි මූනටයි .. තව කොහාට වැදුනද මතක නෑ තාමත් මතක හිටින්න වැදුනා . 

"තෝ හෙට කොන්ඩෙ කපාගෙන උදෙ හත වෙනකොට මාව හම්බවෙන්න ඕනෙ ? " ඒකාලෙ මම කොන්ඩෙ වැවුවා. සාමාන්‍යයෙන් අගල් 2ක් විතර මගෙ කොන්ඩෙ වැවිලා තිබුනෙ. 

 ඉතින් කාපු කෑම මතක හන්දා එදා හවසම බාබර් සාප්පුවට ගිහින් කොන්ඩෙ කොටම වෙන්න කැපුවා. 
පහුවදා උදෙ පහ මාර වෙනකොට වෙනදා යන CTB නැවතුම දිහා නොබලාම දුම් රිය ස්ථානය වෙත ගියේ උදෙන්ම මරදාන බලා පිටත් වෙන දුම් රියෙන් පාසැලවෙත යන්න. හරියටම 7 වෙනකොට පාසැලට ගිහිල්ලා ගැහෙන සිතින් විදුහල්පතිතුමාගෙ විදුහල්පති කාමරය වෙත ගියා. 

පෙරදා මෙන් නොව සිනහමුසු මුහුනින් යුතුව මාදෙසත් තම අතෙහි බැඳි ඔරලෝසුව වෙතත් ඔහු  බැලූ ඔහු 

"බලන්න පුතා අද ඔයාගෙ මූනෙ ලස්සන. ඕනෙනම් අද ඔයාට ඉස්කෝලෙ පටන් ගන්න කලින් සෙල්ලම් කරන්නත් පුලුවන් " 

කියමින් ළඟ තිබූ තෙ පෝච්චියෙන් තේ එකක් වත් කර මට පිළිගැන්වීය. මට අදහ ගන්නට බැරි වූයේ.

මේ පෙරදා මාවෙත කඩා පැන්න  විදුහල්පතිවරයාමද යන්නය.

එදයින් පසුව මගේ අඟල් භාගයකට  කට වඩා කිසිදිනයක කොන්ඩය වැවුනේවත්, පාසැල් දිනකදීනම් 7.30න් පසු පාසැලෙන් පිටත්දීනම් දකින්නට නොලැබුන වගනම් නිසැකය. 



ප.ලි. මෙම විදුහල්පතිවරයාට ගරු කිරීමක් වශයෙන් මෙ ලිපිය ලියන ලදි.