100. ඔබ සැමට ස්තුතියි !

පෙර ලිපිය (මම ලොකු ජෝන් වීමෙ කතාව) මතු සම්බන්ද කර නතර කලේ මෙ ලිපිය විශේෂ ලිපියක් වීම හෙතුවෙනි. එබැවින් ඒ විශේෂත්වයත් සමගම මම ලොකු ජෝන් උන හැටි කියවන්නට ඔබට ආරාධනා කරමි.…

1979 වසරේ ඔක්තොම්බර් මාසයෙ තිරගත වුන සිනමාපටයක් "සව්දන් ජෙමා". මෙහි රඟපෑවා ඇලෙක්සැන්ඩර් ප්‍රනාන්දු සමග බොහෝ චිත්‍රපටවල දුෂ්ටයාවු ලයනල් දැරණියගල. ඉතින් මෙහෙම විත්‍රපටියක් ගැන කියුවෙ ඒ චිත්‍රපටිය අද මගෙ මේ පොස්ට් එකට මාතෘකාවක් නිසයි. ……



1983 දි මගෙ පාසැලෙ මගෙ පංතියෙ මිතුරෙක් උන්නා චූලානන්ද කියලා. අපි කතාකලෙ චූලා කියලා. චූලා පාසැල් ආවෙ මට මතක හැටියට එයාගෙ අම්මත් එක්ක. මම චූලාගෙ හොඳම යාලුවා හන්දා ඒ ඇන්ටි මාව හොඳින් අදුනනවා. 
චූලගෙ තාත්තා උන්නෙ පිටරට. චූලගෙ තාත්ත තමයි අර මම කලින් සඳහන් කල චිත්‍රපටියෙ රගපාපු නලුවා ලයනල් දැරණියගල. හරිම ආඩම්බර පෙනුමක් ඔහුගෙ මුහුනෙ තිබුනෙ. ලංකාවට ආව වතාවක මට පාසැලේදි චූලත් එක්ක ඉන්නකොට මුනහැහුනා. චූලගෙ හොඳම යාලුව නිසා ලයනල් දැරණියගල කියන නලුව නොහොත් චූලගෙ තාත්තා මා හොඳින් හදුනනවා. මම එයාට කතාකරන්නෙ ලයනල් අංකල් කියලා. නලුවෙක් මාත් එක්ක කතාකලා කියන්නෙත් ඒ කාලෙ හැටියට මට ලොකු දෙයක්. 


මම කලිනුත් කියුවනෙ ලයනල් අංකල් වැඩි හරියක් උන්නෙ පිට රට කියලා.

දැන් වගෙ ස්කයිප් ඊමේල් ඒ කාලෙ තිබුනෙ නෑ තිබුන එකම සංනිවෙදන ක්‍රමය තමයි ලිපි එවීම. දුරකතනය පවා එතරම් පොදු ජනතාවට ලං වෙලා නොතිබූ යුගයක් තමා ඒ සමය. ඉතින් කාලෙ ලයනල් අංකල් එහේ ඉඳලා චූලයි එයාගෙ අම්මායි එක්ක සන්නිවෙදන කටයුතු කලෙ ලිපි මගින්. චූලා පොඩි එකා හන්දා ලියුම් එවන්නෙ එයාගෙ අම්මගෙ නමට.


 ඔන්න දවසක් ලයනල් අංකල්ට මාවත් මතක්වෙලා පොඩි ලියුම් කෑල්ලක් මටත් එවලා තිබුනා. මටත් ඉතින් හරි සතුටුයි. (කාටද ආඩම්බර නැත්තෙ නලුවෙක් ලියුමක් එව්වම ) ඉතින් පාසැලෙදි චූලා ඔය මට එව්ව ලියුම අර ඔරිජිනල් කවරෙම දාලා  දුන්නා. මටත් ඉති ඕක රාමුකරලා තියාගන්න තරම් වටින නිසා ලියුම අතෙම තියාගෙන තමයි උන්නෙ.


ඔන්න දැන් තමයි ඊයෙ කතාවෙ නවත්වපු තැනට මෙකතාව සම්බන්ද වෙන්නෙ. අපෙ පාසැල් බස් රථයට උදෙ පාසැලට අපිව ඇරලවලා සුපුරුදු මගී ප්‍රවාහන කටයුතුවල යෙදෙනවා. ආයෙම දහවල් 1.15වනවිට පාසැල අසල මාරගහ යටට ඇවිත් ඉන්නවා. 1.30ට පාසැල අවසන් වූ වහාම අපි සේරම ගාල කඩා ගත්තු හරක් රෑනක් වගෙ දුවගෙන එන්නෙ බස් එකේ කන්දෙ උඩ ආසනය නොහොත් රෝදෙ උඩ තියන ආසනය අල්ලගන්න. මම ලොකු පන්තිවලට එනකන් ඔය ආසනයනම් මට කවමදාකවත් අල්ලගන්න ලැබුනෙ නෑ.


ලොකු අයියලාට තැන දීලා ඉඩ තියන තැනක වාඩිවෙලා යන්න අපි වැනි අසරන පොඩි උන්ට සිද්දවෙනවා. එදත් සුපුරුදු පරිදිම මගේ මලයටත් ඉඩක් හොයා දීලා ඉඩ ලැබුන තැනක වාඩිවුන මම මගෙ අර සුපුරුදු නින්දට වැටුනා. 

ඔය ගොල්ලන්ට මතකනෙ කලින් ලිපිය ලියනකොටත් මට නිදිමත හැදුනා. ඉතින් මගෙ ජන්ම පුරුද්ද අතහරින්නෙ කොහොමෙයි.

ඉස්සර මම බස් එකේ නිදියන්නෙත් හරි ලස්සන විදියට. කියවන අය හිතින් මවාගෙන බලන්න පුංචි කොලුගැටයෙක් කෙල පෙරාගෙන බෙල්ල කඩාගෙන නිදාගෙන ඉන්නව. බස් එක පැද්දෙන පැද්දෙන පැත්තට වැනෙන පොඩි එකෙක්.

"හැ මොකක්ද මුගෙ අතෙ තියෙන්නෙ "



එහෙම කියුවෙ චතුර අයියා මගෙ අතෙ තදකරන් උන්න ලියුම් කවරෙ අදින ගමන්. චතුර අයියාගෙන ලියුම උදුරාගන්නට මා සැරසෙනවිටම තුශාර අයියා ලියුම උදුරාගෙන මුලු බස් රථයටම ඇහෙන්නට කියවන්නට උනා.


"මලා"


 චූලා මට දී තිබුනෙ උගෙ අම්මාට තාත්තා එවූ ලිපියක්. මගෙ ලිපිය ඌ ගෙදර ගෙනෙහින්. ලියුම් කවරයතුල ලයනල් අංකල්ගෙ ඡායාරූප දෙකක්ද තිබුනි එය හදුනාගැනීමට චතුර අයියාටත් තුශාර අයියාටත් අපහසුවක් නොවුනි.


"මෙන්න මූ ජෙමාගෙ පවුලගෙ ලියුම් උස්සලා "
චතුර අයියා කීවේය.


ඊට දින කීපයකට උඩදී "සවුදන් ජෙමා" චිත්‍රපටිය රූපවාහිනියෙන් ප්‍රචාරය විය. අදමෙන් ටෙලි නාට්‍ය එදා නොවූ බැවින් චිත්‍රපටයක් විකාශනය වූ පසු ඒ ගැන පසුවිපරම් කිරීමෙ පුරුද්දක් රූපවාහිනිය බලන්නන් තුල විය.

ජෙමාගෙ ලියුම නිසාවෙන් මට පසු දින සිටම නමක් පට බැදුනි. මුල් දින කීපයතුල "ජෙමා" කියුවත් පසුව ජෙමා "ජෝනා" බවට ඉබේම පත්විනි. …මගෙ ලොකු මලයා මාසමග නිරතුරුවම සිටි නිසා ඔහු "පොඩි ජෝන්" ලෙසත් මම "ලොකු ජෝන්" ලෙසත් බස් රථය තුල ප්‍රසිද්ද විය. ඉන් වසර තුනකට පසුවමගෙ බාලම මලයාද නාලන්දාවට ඇතුලත් කරන ලදි. ඔහු "ජිල් ජෝන්" විය   

1985-2005 අතර ආනන්ද නාලන්ද විදුහල් වලට පානදුර සිට ගිය අයට "ජෝන් බ්‍රදර්ස්" අමතකවන්නට නම් බැරිය.